Een luie koning als boegbeeld van Sonsbeek

Martin Pieterse – Sonsbeek 2008 

De ‘Lazy King’ van  Alain Séchas (foto: Herman van Ommen)

De ‘Lazy King’ van de Fransman Alain Séchas lijkt een beetje het boegbeeld van Sonsbeek 2008 Grandeur te worden. Ik zou best een dubbeltje willen opstrijken voor elke Sonsbeek-bezoeker die zich laat fotograferen, liggend voor het gestileerde beeld, in exact dezelfde ontspannen houding. De ‘Lazy King’ is hier goed op zijn plaats. Regelmatige bezoekers van het park weten dat op dit gazon luie jongelui gaarne hun bleke wintervelletjes goud laten bronzen, op de helling onder een ideale hoek van dertig graden blootgesteld aan het zonlicht, en aan de keurende blikken van de leden van het andere geslacht.

Alain Séchas heeft zich laten inspireren door Paul Lafarque, pikanterwijze de schoonzoon van Karl Marx, die in 1880 een ode schreef aan het zalig nietsdoen: ‘Le Droît à la Paresse’, ofwel: ‘Het recht op luiheid’. Volgens Séchas is er geen grandeur mogelijk zonder rust en ontspanning. Een stresskip heeft geen tijd om naar schoonheid en grootheid te kijken, laat staan om ervan te genieten. ‘Easy does it’, ook in de kunstbeschouwing. Ja, de ‘Lazy King’ is hèt keurmerk van Grandeur.

De luie koning van Séchas is een grappig en sympathiek beeld. ‘Mettle Rite’ van de Nederlandse Eylem Aladogan is een ruimtelijk werk dat zich niet zo gemakkelijk laat omhelzen. De ongeveer vijf meter hoge sculptuur is in hoge mate abstract en verfijnd. Het Engelse woord ‘mettle’ slaat op innerlijke moed en kracht, op de spankracht van geest en karakter. Als je met die kennis naar ‘Mettle Rite’ kijkt, dan zie je die spirituele spankracht heel treffend vormgegeven in de strakke, verticale lijnen van het beeld. ‘Mettle Rite’ is een bouwsel van langgerekte panelen, die quasi achteloos verwijzen naar gothische en Moorse architectuur. Een weefsel van rode elastiek tussen twee panelen verbeeldt bijna letterlijk de veerkracht. ‘Mettle Rite’ is een in hoge mate meditatief kunstwerk, dat uitnodigt tot instinctief kijken en voelen.

Tja, en dan is er het werk van de Amerikaan Brody Condon: een levensecht driedimensionaal videogame, dat zich in een hoekje van het park afspeelt, rondom een met lappen behangen toren van steigerpijpen. Op bepaalde tijden wordt het spel gespeeld. Er wordt hier en daar gefluisterd dat het wel wat heeft, dat spel. Maar de meeste Sonsbeek-bezoekers zullen er nooit iets van zien, omdat het zo zelden wordt gespeeld. Een onzichtbaar kunstwerk: daar hebben we in het recente Sonsbeek-verleden wel vaker last van gehad.

Rrrrt! Als de wind een beetje door het gebladerte speelt, draaien de getande cirkelzagen van Serge Onnen dreigend tussen de bomen. Het zijn windmolens in de vorm van twee enorme, vertikaal opgehangen rouletteschijven. De wind is de croupier van dit spel, dat probeert onze wispelturige relatie met geld en hebzucht uit te beelden. De twee schijven draaien in tegengestelde richtingen: er is geen peil op te trekken. En als je het spel wilt beïnvloeden, loop je het risico dat je vingers eraf worden gezaagd. Rrrrt! ‘Good Table/Bad Table’ heet het werk van de in Amsterdam wonende, Franse kunstenaar. Lekker letterlijk.

M – Alain Séchas: Lazy King. (Grandeurschaal: 8)
N – Eylem Aladogan: Mettle Rite (Grandeurschaal: 8)
O – Brody Condon: The Twentyfivefold Manifestation (Grandeurschaal: 5)
P – Serge Onnen: Good Table/Bad Table (Grandeurschaal: 6,5)

Auteur: Martin Pieterse

Schrijver, columnist, essayist, kunsthistoricus, winnaar van de Brandende Pen 2006 en (voormalig) kunstredacteur van De Gelderlander. Hij draagt regelmatig een scherpzinnige column bij aan Arnhem aan Zee en beschreef alle kunstwerken van de tentoonstelling Sonsbeek 2008.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *