Categorie: Columns

De schuifdeuren openden zich en de man stapte de coupé binnen alsof hij voor het eerst van zijn leven het toneel betrad. Achter hem sloten de coulissen zich sissend. Hij keek even verschrikt om. Terug kan niet meer, zag je hem denken. Toen vermande hij zich en liep verder het gangpad in. Zijn blik bleef rusten op de lege bank tegenover mij.

‘Is die plaats nog vrij, meneer?’

Lees “België” verder

(Landelijke secretaressedag 2012)

Ze had haast. Dat was al te zien aan hoe ze direct na het binnenkomen het dichtstbijzijnde tafeltje in bezit nam en haar jas op de bank mikte. En ze was gewend om haast te hebben. Ook dat was te zien. De snelheid waarmee ze het peper- en zoutstelletje tegelijk met het vaasje met narcissen terzijde schoof, haar laptop openklapte en haar leesbril opzette, was duizelingwekkend. Alles ging in één beweging door. Nog voor de ober had kunnen vragen wat hij haar mocht brengen had ze al een Palmpje besteld. En terwijl ze met haar ene hand allerlei bestanden over het scherm liet flitsen, stelde ze met haar andere hand de stand van het beeldscherm bij. Al haar bewegingen getuigden van een grote routine. Even wierp ze een blik vol afgrijzen op de flat screens die aan het plafond hingen en waarop identieke en nimmer uitdovende haardvuren waren te zien, toen ging ze aan het werk. De ober kwam met stille pas aanlopen, zette een flesje en een glas naast haar op tafel en verdween weer even geruisloos als hij gekomen was. Zonder van het beeldscherm op te kijken schonk ze het flesje leeg in het glas en typte verder in een razend tempo.

Lees “Vacature” verder

(Boekenweek 2012)

De vrouw zat met haar mantel aan alleen aan een tafeltje in het midden van de zaak, dus ik verwachtte elk moment dat ze zou vertrekken. Toch gebeurde dat niet. Ze bleef rechtop zitten en trok het ene na het ander boek uit een tas die naast haar stoel stond. Ze keek er even in, bladerde het door of las de achterflap en legde het dan boven op de alsmaar groeiende stapel voor zich. Het flesje tomatensap ernaast bleef ondanks het uitdagend omhooggestoken rietje onaangeroerd.

Lees “Boeken, heel veel boeken…” verder

Het was stil tussen de kramen. Te stil naar de zin van de marktkooplui want ze stonden met verveelde gezichten en handenwrijvend tegen de kou achter hun koopwaar. Tegen elkaar beklaagden ze zich over de ochtendmist die de klanten bij de verwarming hield. Aan de stilte kwam echter abrupt een einde toen een kleine gedrongen man met een boodschappentas op wieltjes bij de groentekraam halt hield en met luide stem verkondigde dat het niet meer goed zou komen.

‘En waarom niet?!’

Lees “Markt” verder

Oplevering ecoduct Oud Reemst

De houtvester was uit zijn humeur. Niet alleen was hij de avond tevoren bij het thuiskomen met zijn splinternieuwe Range Rover tegen het tuinhek aangereden, maar door de storm van die nacht was er ook nog een losgeslagen dakpan op de motorkap beland. De wagen had een robuust voorkomen, maar bleek in de praktijk toch slecht bestand tegen dit soort bedrijfsongevalletjes. Net als de houtvester zelf die vanwege zijn ergernis en het stormlawaai geen oog dicht had kunnen doen. Toen ik hem dan ook meldde dat er een hert met zijn gewei was komen vast te zitten in de afrastering rond het terrein, stootte hij een volle minuut taal uit die je van een man in zijn functie toch niet snel zou verwachten.

Lees “Droombaan” verder

Een nieuwjaarssprookje

Er leefde eens, héél lang geleden, een prinsesje in een groot, leeg paleis.

Ze heette Annabella Serpentina. Maar omdat ze soms zomaar woedeaanvallen kreeg waarbij ze kostbaar familieservies stuk gooide op de plavuizen of de statieportretten in de hal stuksneed, noemde iedereen haar prinses Serpentje.

Lees “Hoe prinses Serpentje de crisis overwon” verder

(December 2011 – 25 jaar Platform Arnhem Mondiaal)

De man was duidelijk Duits, maar probeerde er in gebroken Nederlands iets moois van te maken. Alleen al daarom mocht ik hem meteen.

‘Het is recht schoon weer van deze dag, menen zij ook niet?’

Hij zou er geen letterenprijs mee winnen, maar dat hoefde natuurlijk ook niet. Hij deed zijn best en dat is wat telt.

Lees “Schoon weer van deze dag” verder

(25 november 2011 – Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen)

De vrouw kwam treetje voor treetje de bus in en hield een biljet van twintig euro voor zich uitgestoken.

‘Het spijt me, chauffeur, maar ik heb niet kleiner.’

De man keek even bedenkelijk, maar besloot om toch zijn goede humeur te bewaren.

‘Geeft niets, mevrouw, dan maak ik het toch gewoon kleiner voor u.’

Lees “Maagd” verder

(16 oktober – Wereldvoedseldag)

‘Weet je wat?’, zei de vrouw aan het tafeltje naast me enthousiast. ‘We geven haar een cavia!’

‘Een cavia’, zei de man tegenover haar peinzend. ‘Een ca-vi-a…’

Lees “Cavia en Pekingeend” verder