Hoe de minister van oorlog vrede op aarde bracht

Een kerstvertelling

Heel lang geleden, toen de mensen nog gezellig rond het knapperend houtvuur zaten zonder zich zorgen te maken over de uitstoot van kooldioxide en fijnstof, leefde in een dorpje hier ver vandaan een klein blond meisje. Dat ze wel klein maar lang niet dom was, bleek wel uit het feit dat ze zich liefkozend Hmpfgrl liet noemen. Wat zoveel betekent als ik-mag-dan-wel-een-klein-meisje-zijn-maar-je-moet-niet-denken-dat-ik-gek-ben-en-het-zou-mijzelf-helemaal-niet-verbazen-als-ik-het-ooit-nog-eens-tot-minister-schop.

Lees “Hoe de minister van oorlog vrede op aarde bracht” verder

Samen

Het gebeurt niet vaak dat ik een alleen lopende vrouw tegenkom in het bos. Maar vanmiddag overkwam me dat zowaar. Hoewel, tegenkomen is eigenlijk niet het juiste woord, ze kwam me achterop. Af en toe om me heen kijkend had ik haar al wel zien naderen. Met haar witte haardos en een rode sjaal op een zwarte mantel viel ze enorm op tussen de kalende bomen en was ze al van grote afstand te zien.

Ik heb het daar niet op.

Lees “Samen” verder

Voordeur delen

Voor Johannes Kon

Onlangs ontmoette ik Thomas Verbogt. Hij signeerde in een Arnhemse boekhandel zijn zojuist verschenen bundel Wat is precies de bedoeling?, een selectie columns uit twintig jaar Gelderlander. Het was nog aan het begin van de middag en bepaald niet druk, wat prettiger was voor mij dan voor hem, want zo kreeg ik de gelegenheid wat meer over hem te weten te komen dan ik al wist uit zijn romans en verhalen.

Lees “Voordeur delen” verder

Helene

75 jaar Kröller-Müller Museum

Voor iemand die naarstig op zoek is naar rust en stilte in dit volgepropte landje, biedt de Hoge Veluwe uitkomst. Zolang het duurt natuurlijk, want alles van waarde is aan slijtage onderhevig. En om daar een dagje te kunnen wandelen of fietsen, moet je er wel iets voor over hebben, € 8,40 om precies te zijn. En het dubbele als je ook nog het Kröller Müller Museum in wilt en niet over een Museumjaarkaart beschikt.

Lees “Helene” verder

The Final Cut

Op zo’n terras met van die glazen schermen zit je lekker uit de wind, dacht ik nog toen ik door het zand ploeterend het strandpaviljoen bereikte. Maar nu ik aan een tafeltje achter zo’n windscherm zit, piept en kraakt het zo erg om me heen, dat ik vrees straks alsnog met terrasmeubilair en al in zee te verdwijnen. Fijn stuifzand waait door de kieren en vormt een dun grijs laagje op mijn koffie, terwijl bij iedere windvlaag papier en plastic van het terras afzwiert, vruchteloos nagezeten door de serveersters.

Lees “The Final Cut” verder

Ritskemoei

De vrouw bij wie ik zojuist een kop koffie heb besteld, staat opeens vlak voor me. Ze lijkt uit het niets opgedoken en nu ze daar zo staat, met dat dienblaadje als een sabel voor zich uitgestoken, schrik ik. Maar ik schrik nog meer als ze zich voorover buigt en het kopje naar mij toeschuift. Die gebogen houding, die scherpe, bijna haakse neus, dat terugwijkende voorhoofd boven die pinnige ogen! Ritskemoei, schiet het door me heen, een nakomelinge van Ritskemoei! In het schemerlicht bij de bar zojuist heb ik haar niet goed kunnen zien, maar nu ze hier in het licht bij het raam staat, is de gelijkenis frappant!

Lees “Ritskemoei” verder

De sprong

Ik was het helemaal niet van plan geweest. Sterker nog, toen ik vanochtend na het ontbijt mijn wandelschoenen aantrok en de duinen inliep richting Ballum, was mijn doel het Hagedoornveld geweest. Bruine kiekendieven te over, had Staatsbosbeheer me verzekerd. En inderdaad, zoals bij ons in de streek de rondcirkelende buizerds een alledaags verschijnsel zijn geworden, zo lijken de bruine kiekendieven in de Amelander duinen de gewoonste zaak van de wereld te zijn.

Lees “De sprong” verder

Strikte rust

Strikte rust, had ze me voorgeschreven. Ik werkte te hard, ik droeg de wereld teveel op mijn schouders en als ik daarmee door zou gaan, zo hield ze me voor, dan zou mijn inzet voor alles en iedereen als een boemerang op mijzelf neerknallen. Vooral dat woord ‘neerknallen’ deed me schrikken. Ik besloot nog dezelfde week om die strikte rust te organiseren.

In de lounge, tussen de donker gebeitste wanden van het enigszins in mineur geraakte familiehotel, schemert het.

Lees “Strikte rust” verder