De Constructie Van De Wereld 158.

Een kwestie van tijd (vervolg, vervolg)

Nu vanuit Parijs, waar we een aantal dagen met een QR-code op zak waren, mensenmassa’s op straat en in drukke metrotreinen vermijdend. Mondkapjes alom en afstand houden, afstand houden. Ondanks de schaduw van Covid-19 hadden de wijken in Parijs die we bezochten hun grandeur behouden. De horeca en musea die we aandeden hebben een duidelijk reguleringsbeleid waardoor het er vrij ontspannen aan toe ging.

Liggende man met blote voeten

In de gezellige, cultuur- en kleurrijke wijk Le Marais lag een man op het kruispunt. Verstilde autonomie van de man tussen passerende mensen. Ik liep naar de liggende man. Hij droeg een korte jas en een dunne broek. Op een paar meter afstand van hem zag ik zijn onbeschermde sterk vervuilde handen en voeten. Voor hem een stuk karton met een tekst. In zijn rechterhand had hij een kartonnen bekertje. Uit mijn jaszak haalde ik een aantal munten van twee euro en liet deze in het bekertje glijden. Zo dichtbij bij hem rook ik de geur van urine.

Ik liep terug en pakte impulsief mijn telefoon en fotografeerde hem. Shit, ik had wederom geen weerstand kunnen bieden tegen de aantrekkingskracht en schoonheid van dit type situaties. De volgende dag passeerde ik weer de plek waar ik de man de vorige had zien liggen… Hij lag er weer.

Ode aan het vierkant

De kunstenaar Josef Albers maakte een samenhangende serie van 3.000 schilderijen tussen 1950 en 1976, het jaar waarin hij stierf. De schilderijen gaf hij de verzameltitel ’Hommage to the square’, mooi in het Nederlands vertaald met ‘Ode aan het vierkant’. Ik zag in het Musée d’Art Moderne in Parijs een aantal van deze schilderijen op de tentoonstelling ‘Anni et Josef Albers’. Over de uitstekende tentoonstelling is veel te zeggen, maar ik focus me even op één schilderij uit de serie ‘Ode aan het vierkant’ van Josef. Het schilderij (zie foto) is opgebouwd met drie vierkanten in de kleuren kobaltblauw, Venetiaans rood en cadmiumrood. Ik werd betoverd door het schilderij; tijd en plaats vielen samen waardoor mijn bewustzijn en het schilderij in elkaar versmolten. Hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet en dat doet er ook niet toe. Achteraf verklaar ik het als het moment van tijdloosheid. Ah…

Grijs

Tijdens het scheren in de kleine badkamer van Hotel du Quai de Seine keek ik naar mijn hoofd waarmee ik het al meer dan tweeënzeventig jaar moet doen. Er was geen ontkomen aan. Hoewel ik, toen ik een keer een haar roodbruine spoeling nam om mijn grijze hoofdhaar te verdrijven, er wel meteen jonger uitzag. Met het vooruitzicht om dit geregeld te moeten herhalen, om niet meer te verouderen, heb ik het bij die ene keer gelaten.

Als ik me overigens niet scheer, vormt zich een grijze baard die zich voordoet als een grauwsluier waardoor ik er zeker vijf jaar ouder uitzie. In mijn beleving is mijn huidige leeftijd vanuit het scheerperspectief dus vloeibaar. Over de rimpels in mijn voorhoofd en de uitgezakte wangen en scherpe plooien rond neus en kin valt veel te zeggen, maar dat doe ik uit zelfbescherming niet. De tijd en het verval van het lichaam zijn in een innige omhelzing.