‘Mijn vader heeft een schilderij van Charlotte gemaakt.’
‘O ja? Wat leuk! Lijkt het?’
‘Nee, dat niet.’
‘Oh.’
‘Maar dat hoeft ook niet, zegt mijn vader. Het gaat om de emotie. En die drukt zich uit in de kleuren en in de compositie. Zodat er een dynamische balans ontstaat, begrijp je?’
‘Niet helemaal, vrees ik.’
‘Ik ook niet, hoor. Maar zo omschrijft mijn vader het.’
‘Oké, maar is het wel een mooi schilderij geworden?’
‘Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Het is heel fel geworden, met veel rood en geel. Een beetje onrustig vind ik zelf.’
‘Maar Charlotte is toch juist een heel rustig meisje?’
‘Ja, dat is ze ook. Maar volgens mijn vader zijn het de verborgen emoties van Charlotte die hij op het schilderij heeft gezet. Het is ook een heel abstract werk geworden met allemaal strepen en pijlen die alle kanten op wijzen.’
‘Hm. Wat vindt Charlotte er zelf van?’
‘Ik weet het niet, ze zegt er niet zoveel over. Maar ze is wel blij dat het af is, zei ze. Ze heeft twee maanden lang iedere zaterdagmiddag op zijn atelier moeten poseren.’
‘Zo! En Charlotte houdt juist zoveel van shoppen op haar vrije zaterdagmiddag! Zal haar ook niet meegevallen zijn al dat stilzitten, denk ik.’
‘O, maar ze hoefde ook niet stil te zitten, hoor. Als ze er maar was, had mijn vader gezegd. Ze mocht gewoon wat rondlopen in zijn atelier terwijl hij aan het schilderen was. Het ging om de inspiratie. Zolang het brandpunt van de inspiratie maar op het doek kwam. Zoiets tenminste had hij gezegd. Charlotte kon het zelf ook niet helemaal volgen, zei ze.’
‘En nu?’
‘Nou, het schilderij is dus af en mijn vader heeft het Charlotte cadeau gedaan. Maar ze heeft het nog steeds niet opgehangen.’
‘Hm.’
‘Maar nu wil mijn vader bij Charlotte intrekken.’
‘Waarom dat dan?!’
‘Omdat hij ruzie heeft met mijn moeder. Die wil niet meer voor hem poseren. Hij maakt alleen maar abstracte onzin, zegt ze.’
