ALBERT & SONSBEEK 10
Van november 2016 tot november 2017 is het beroemde park Sonsbeek mijn inspiratiebron en werkterrein. Op zoek naar het profiel en DNA van het park. In deze column over tijdelijk twijfelen aan eigen identiteit en over een man die Sonsbeek als zijn woonplaats koos.
Verloren, gestolen…
Op de dag voordat ik D.R., waarom ik zijn initialen gebruik zal in het vervolg van dit verhaal duidelijk worden, tussen de bosjes in park Sonsbeek heb ontmoet. Op die avond raakte ik om en nabij 22.30 uur mijn portemonnee kwijt. Ik weet dat zo precies omdat ik toen mijn NS OV-kortingskaart in het poortje van de Sonsbeek-uitgang heb laten scannen. Daarna verdween in mijn bewustzijn mijn portemonnee, met daarin mijn bankpas, credit card, rijbewijs, donorregistratie, bonuskaart, Arti ledenkaart, Kröller Müller relatiekaart en € 1.60. Was ik mijn beurs verloren, was ik beroofd zonder dat ik iets gemerkt had?
Als een detective speurde ik mijn hoofd de gebeurtenissen van de voorgaande uren af en bezocht de plaatsen waar ik de vorige avond geweest was vanaf het Sonsbeek NS Station. Ook liep ik eindeloos door het huis en zocht in alle hoeken en gaten.
Om boodschappen te doen, leende ik geld en lette goed op wat ik kocht om met het geleende geld rond te komen. Een leermoment, omdat ik met mijn bankpas zelden op de kleintjes let. Ik blokkeerde de bankpassen en gaf de vermissing aan bij de gemeente Arnhem.
Na een dag als een identiteitsarme burger door het leven te worstelen zag ik ineens op een plaats in huis waar ik zelden kom, mijn portemonnee liggen. Stom, stom was het stagnerende focus geweest of naderende Altzheimer-light? Mijn bankpassen liet ik de-blokkeren en gaf daarna in de supermarkt en in een grand café weer plastic geld uit om mijn herwonnen welstand te vieren.
Huis in Sonsbeek
De man met de initialen D.R. had zijn intrek genomen op een open plek tussen de bosjes in Sonsbeek. Hij had met een winkelwagentje grijze vuilniszakken, stapels kleding, plastic stoelen, elektronische apparatuur, een fiets, een tent en een groot matras in een bepaalde ordening neergelegd. Deze chaos was zijn ordening begreep ik later van hem. Ik vroeg D.R. of ik met hem mocht praten en hem mocht fotograferen. Het stemde toe en begon direct zijn levensverhaal te vertellen. Hij drukte op mijn hart dat hij niet agressief is maar wel heel boos. Zijn verhaal was doortrokken van het verlaten, verstoten en onbegrepen zijn. Ik heb van de instanties toestemming om in het park te wonen vertelde hij en kwam tussen het groen eindelijk tot rust, verzekerde hij me.
Ik bezocht hem de dagen daarna. Soms was hij ‘thuis’ en dan herhaalde hij in grote lijnen zijn verhaal. Als hij afwezig was, had hij met takken een hek geïmproviseerd die de toegang tot zijn bezittingen belemmerde. R.D. draagt zijn bezit met zich mee en was neergestreken in het park waar wonen niet toegestaan is. Het verbod staat nergens maar iedereen weet het.
Hij heeft geen inhoud van een portemonnee die op de mijne lijkt, vermoed ik. Zal hij zich zo voelen zoals ik toen ik tijdelijk mijn portemonnee kwijt was? Ik heb het hem niet gevraagd om niet te dicht bij te willen komen. Of wilde ik hem op afstand houden om mijn comfortabele leven niet te laten verstoren?
Golf
In het park verliep in die dagen alles volgens planning. Op een dag was het park een golfbaan. Voornamelijk mannen in vaalroze poloshirts liepen met hun golfclubs door het park en sloegen de ballen weg dat het een lieve lust was. Ze speelden in teams en waren ook verbaal lekker met elkaar bezig. Op verschillende plekken in het park stonden kraampjes met eten en drinken en konden de deelnemers op stoelen en in zitzakken chillen. De honden werden uitgelaten en tijdens de schemering hoorde ik tussen de struiken een man en vrouw de liefde bedrijven.
R.D., de man tussen de bosjes, en zijn bezittingen waren geen ontregelende dissonant. Achter de schermen werkten de professionals om R.D. betere huisvesting te geven, vertelde desgevraagd Jeroen Glissenaar, beheerder monumentale parken Arnhem, tijdens het interview dat ik met hem had.
In mijn volgende column komt Jeroen Glissenaar aan het woord. We spraken reeds met elkaar over het dagelijks beheer en de schoonheid van Sonsbeek als waarde of toegevoegde waarde. En over het park als model voor de wereld.
Tot zover.
