De man deed zijn best om als zaalhouder zo goed mogelijk voor de dag te komen. Hij kwam met keurige pas naar het tafeltje gelopen waaraan het echtpaar op leeftijd plaats had genomen, maakte een buiging en wenkte onderwijl een van zijn medewerkers.
‘Mevrouw, mijnheer, welkom! Wat mag ik u om te beginnen aanbieden van het huis? Een wijntje? Wit of rood? Jean, twee droge witte wijn voor onze gasten.’
De medewerker haastte zich naar het buffet om de bestelling te regelen. Zijn chef trok een stoel bij en haalde een kantooragenda voor de dag.
‘Wel, mevrouw, mijnheer, laten we eens kijken. Welke datum had u zelf ook weer in gedachten en op hoeveel mensen denkt u te kunnen rekenen?’
Hij keek beurtelings van de een naar de ander.
‘Nou, zeg jij het maar, Arnold’, zei de vrouw. Er klonk ingehouden boosheid door in haar stem.‘Het was anders jouw idee, hoor Agnes.’
‘Dat weet ik heel goed, Arnold, dat weet ik héél goed!’
De exploitant hief bezwerend beide handen op.
‘Over de telefoon had u het, als ik het mij goed herinner, over het weekend van 10 op 11 juni, klopt dat?’
‘Dat was het idee van mijn vrouw’, zei de man en maakte een hoofdbeweging naar zijn echtgenote. ‘Maar dan kan ik niet, want dan heb ik het jubileumuitje van de biljartvereniging.’
‘Wat is er nu belangrijker, Arnold, onze huwelijksdag of jouw biljartclubje?!’
De boosheid in de stem van de vrouw groeide met elk woord. In het voorhoofd van de man verscheen een diepe rimpel die evenmin veel goeds voorspelde.
‘Het is geen biljartclubje, Agnes, dat weet je heel goed. We spelen tweede divisie driebanden groot.’
En zich vervolgens richtend tot de zaalhouder: ‘Onze vereniging bestaat in juni vijfenzestig jaar, meneer. Dat is op de kop af vijftien jaar langer dan ons huwelijk. Dus zegt u nu zelf, wat kies je dan als biljarter van niveau?’
De uitbater kuchte even en begon druk in zijn agenda te bladeren.
‘Eens even kijken. We hebben twee weken later ook nog ruimte, zie ik. Is dat misschien een optie?’
Het gezicht van de man klaarde op, terwijl dat van zijn echtgenote steeds erger betrok.
‘Twee weken later, dat is het weekend van 24 juni. Dan kan ik. Zullen we dat dan doen, Agnes?’
De vrouw tastte in haar handtas en trok een zakdoekje tevoorschijn dat ze even tegen beide ogen drukte.
‘Dat is dus twee weken nadat ik jou vijftig jaar geleden mijn ja-woord heb gegeven, Arnold’, zei ze op huilerige toon.
‘Klopt helemaal’, zei de man met ergernis in zijn stem. ‘Maar dat was wel nadat je me eerst drie keer had afgewezen!’
‘Maar ik heb jou toen wél mijn ja-woord gegeven!’, herhaalde de vrouw.
‘Ja, omdat mijn pa anders jouw pa dreigde de huur op te zeggen!’
De vrouw sloeg zo onverwacht met haar vlakke hand op het tafelblad dat de uitbater verschrikt achteruit schoot in zijn stoel.
‘Zeg dat wel, Arnold, zeg dat wel! Chantage was het, pure chantage!’
‘Beste mensen’, begon de gastheer. ‘Als we nu eens …’
Maar zijn stem ging verloren in de uitroep van de man.
‘Chantage?! Wat noem jij chantage? Wij hadden het krap thuis en jouw vader wachtte altijd net zo lang met het betalen van de huur totdat wíj niets meer te eten hadden, Agnes!’
‘O ja?!’, riep de vrouw nu luid door de zaal. ‘O ja?! En waar moesten wij dan de huur van betalen, hè? Van vaders invaliditeitsuitkering! En hoe kwam vader aan die uitkering? Nou? Omdat hij van de trap was gevallen die jouw vader weigerde te repareren!’
‘Niks van waar!’, riep nu de man. ‘Mijn vader wilde die trap best repareren. Maar jouw vader kwam ieder weekend dronken thuis en vernielde dan steeds weer de leuning. Mijn vader zou wel gek geweest zijn om elke week jullie trap te repareren!’
De zaaleigenaar had zijn agenda stilletjes dichtgedaan en liep met ingehouden pas terug naar het buffet waar hij zijn voorhoofd bette met het spoelwater van de glazen.
