ALBERT&SONSBEEK 3 Januari 2017
Van november 2016 tot november 2017 is het park Sonsbeek in Arnhem mijn inspiratiebron en onderzoeksterrein
Inspiratiebron
Na nu meer dan twee maanden werken in en met Sonsbeek weet ik dat het park mijn inspiratiebron is. Dat het me een heel jaar zal boeien en uitdagen en dat ik mijn ervaringen kan transformeren naar goede kunst weet ik niet. We gaan het meemaken. Inspiratie betekent letterlijk ‘inademen, het opzuigen van lucht naar de longen’. In de spreektaal wordt inspiratie gebruikt als synoniem voor ideeën hebben, bezieling en ingeving. In de klassieke betekenis is het Sonsbeek mijn muze. Daar waar ik door meegevoerd wordt en me als kunstenaar aanzet om mijn ervaringen te transformeren naar kunstwerken. Het grote verlangen is wakker gekust om in eerste instantie onbaatzuchtig de drift van het scheppen te volgen. Klinkt allemaal wat verheven maar in grote lijnen klopt het. In het park staat de knop op aan en ik fotografeer en maak aantekeningen dat het een lieve lust is. In mijn atelier maak ik uit mijn hoofd tekeningen van organische patronen en sporen die ik me herinner. Op die tekeningen, waarvan ik er inmiddels meer dan 200 maakte, kom ik later uitgebreid terug.
Onderzoeksterrein
Naast Sonsbeek als inspiratiebron heb ik het ook onderzoeksterrein genoemd. Dat heeft er vooral mee te maken dat ik behoefte heb om het enorme werkterrein in te kaderen. Overzichtelijk te maken door deelgebieden te definiëren. Uiteraard heb ik voor mezelf vooraf onderzoeksvragen geformuleerd. In mijn voorgaande functies als leidinggevende van o.m. de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en de Academie Minerva in Groningen heb ik geleerd dat het proces daarmee op gang gebracht wordt. Ik heb mijn onderzoeksterrein verkend en vervolgens afgebakend. Op basis van mijn ervaringen heb ik Beleven, Bewonderen en Beheren als deelgebieden benoemd. Daarmee heb ik het onderzoeksterrein in kaart gebracht en kan ik structuur aanbrengen in mijn inspiratiebron. Op basis van de onderzoeksterreinen maak ik foto’s in het park, schrijf erover op mijn Facebook-pagina, maak in de Molenplaats kleine tentoonstellingen en maak mijn tekeningen.
Mensen en honden
Op een ochtend in november 2016 kwam in het park een hond op me af. Hij sprong tegen me op. Neer, neer riep de eigenaar tegen me. Even dacht ik dat ze mij commandeerde, maar ik begreep dat de hond niet tegen me op mocht springen. Sorry, hij is nog jong en moet nog leren dat ze niet tegen vreemde mannen op mag springen, zei ze tegen me. Hoe oud of beter gezegd hoe jong is uw hond, vroeg ik haar. Ik kreeg uitgebreid antwoord over de leeftijd, fokker, hoe leuk, lief en bewerkelijk hij was . De hond was er bij gaan zitten en werd daarvoor beloond met een hondensnoepje. Mag ik u met uw hond fotograferen vroeg ik haar spontaan. Mmm… ja leuk, hoe moet ik gaan staan of kan het beter zo. Ze hurkte en sloeg de arm om de hond die aanhankelijk naar haar keek. Mooi, mooi, riep ik waarop de vrouw en haar hond op het zelfde moment in de lens keken.
Deze warme ontmoeting is de aanleiding voor een serie foto’s van mensen en honden in het park, in het deelgebied ‘beleven’ die ik door het jaar zal gaan maken. De eerste vijftig foto’s die ik maakte, tonen de enorme diversiteit van het onderwerp en de bruinrode herfsttinten en de sneeuw tijdens het vriezen en dooien. Ook leer ik tijdens de gesprekjes die tijdens het fotograferen heb over de relatie tussen mens en hond. De hond is welkome gast/medebewoner/partner in het privéleven van de mens en wordt geleerd om zich op hoofdlijnen aan te passen zonder de eigenheid te verliezen. De eigenaar kan zich identificeren met de hond en daarop reflecteren. Mijn hond is magisch, vertelde iemand me, ze is de schakel tussen mezelf en het dierenrijk. Dat gaat ver en zit diep. Ik herken veel van mezelf in mijn hond. En mijn hond zorgt voor de gezonde kant van mijn leven. Ik moet iedere dag de hond uitlaten, naar buiten het park in.
Over fotografie
Ik houd van de foto’s die ik maakte omdat ze de unieke relatie tussen de mensen en honden laat zien in de openbare ruimte waar het veilig en vertrouwd is. Als kunstenaar/fotograaf maak ik een uniek moment mee wat door de Amerikaanse schrijver Susan Sontag (1933-2004) in haar boek ‘Over Fotografie’ treffend is verwoord: “Een foto is niet alleen het resultaat van een ontmoeting tussen een gebeurtenis en een fotograaf; het nemen van een foto is een gebeurtenis op zichzelf, die steeds onverbiddelijk rechten opeist: namelijk om zich met alles te bemoeien, erin binnen te dringen of het te negeren.”
Tot zover.
Dag Albert, wat ontzettend leuk dat je de foto van Vargo en mijzelf hebt gebruikt voor de illustratie van jouw column! Hartelijke groeten en een poot van Vargo, Annery Lucassen
Dank voor je hartelijke respons Annery. Onze ontmoeting was een mooi moment en leverde een prachtige foto op. Nogmaals dank en groet ook aan Vargo. Groet Albert